’De nacht is niet alleen om te slapen!’ Geen andere Europese metropool doet deze versregel zoveel eer aan als Barcelona. En het begon allemaal in de straat Paral.lel. Met de komst van de elektriciteit, die de nachten in Barcelona sinds het einde van de 19e eeuw verlicht, kwamen ook de danszalen, shows, lichtreclames … Menu aan een zijden draadje? Voordat je aan je tafeltje in de tapasbar Tickets kunt gaan zitten, kunnen er wel twee maanden verstrijken.
Direct bij het huidige metrostation Paral.lel opende in 1898 het Teatre Victòria . Negen jaar later volgde het Teatre Apolo, tegenwoordig als Sala Apolo een zeer geliefde concert- en danszaal. Als derde kwam daar in 1913 het variététheater Petit Moulin Rouge bij, later El Molino . Daarbij kwamen de eerste bioscopen van de stad en al gauw kreeg de Paral.lel de reputatie van ‘Broadway Barcelonés’. De terrassen van de cafés bezetten er meer dan 100 m van het trottoir. In de Petit Moulin Rouge traden internationale showsterren op, in de balzalen en variététheaters mengden burgers zich tussen gigolo’s en bandieten. Met Raquel Meller had de stad haar eerste idool. Een klein standbeeld op het naar haar vernoemde plein herinnert aan de vroegere ‘koningin van de nacht’.
Popmuziek in de balzaal
Met zijn authentieke interieur uit de vroege 20e eeuw heeft het Apolo zijn eerste honderd jaren vol bravoure overleefd. De twee zalen (Sala Apolo en Apolo 2) hebben elke avond een aantrekkelijk programma, dat varieert van flamenco-avonden tot optredens van internationale pop-, soul- en funkbands. Vlakbij werd in 1913 het Variété Petit Moulin Rouge geopend, naar Parijs voorbeeld. Tijdens het franquisme moest het woordje ‘rood’ uit de naam verwijderd worden. De show ging ondanks alles door. Achter de onder monumentenzorg vallende modernistische gevel van El Molino gaat tegenwoordig nieuwbouw schuil, waar met variété- en muziekvoorstellingen de traditie wordt voortgezet. Als je verderloopt in de richting van de Paral.lel, neem dan ook even een kijkje in Jazz Si Club , iets wat de plaatselijke liefhebbers van livejazzmuziek reeds lang doen.
Je kunt ook direct tegenover de Molino de Carrer de Sant Pau ingaan, de Raval-wijk in. Op nummer 65 was Ernest Hemingway al graag te gast voor een absint in de Bar Marsella . Het drankje is er ook nu nog geliefd. Datzelfde geldt even verderop voor de meer dan honderd jaar oude Casa Almirall , een mengeling van bar, café en kleinkunstpodium met een rijke traditie. Wanneer chef-koks iets nieuws proberen, vernieuwen zij in elk geval hun menukaart. Als de zeer succesvolle chefs en broers Ferran en Albert Adrià nieuwe ideeën hebben, beginnen ze meteen een heel nieuw restaurant. Inmiddels liggen er vier dicht bij elkaar op de Paral.lel en in de zijstraten. Mocht er in Tickets geen plaats meer zijn, kun je het ook proberen in de Bodega 1900 , in het Japans geïnspireerde Pakta of in het Mexicaans geörienteerde Hoja Santa.
Tovenarij aan het fornuis
Hoe nachtleven en uit eten gaan als ‘beleving’ steeds meer samengaan, is goed te zien aan de Paral.lel 164 in Tickets . Dit is de tapasbar van ‘wereldkampioen koken’ Ferran Adrià, die zijn brood verdient met schuim, essences en allerlei andere producten uit zijn experimentele keuken. Wie van zijn experimentele creaties wil genieten, moet vaak vele weken van tevoren reserveren. Maar misschien is er toevallig net een plaatsje vrijgekomen als je gewoon langsgaat.